Ζ.6. Η σημασία της επιλογής και η καλοσυνάτη ελπίδα

Τόσο ο τρόπος κοινωνικής οργάνωσης που δομείται με ιεραρχίες και αυστηρό καταμερισμό ειδικοτήτων και δικαιωμάτων, όσο και αυτός που βασίζεται στις αρχές της ισοτιμίας και της συνεργατικότητας, δεν είναι πρωτοφανείς στον ζωικό κόσμο. Θα μπορούσαμε να κάνουμε την σκέψη πως αυτές οι δύο τάσεις, καθώς εκφράζονται και στις ανθρώπινες κοινωνίες και αντιμάχονται η μία την άλλη, είναι που επιδρούν το περισσότερο στην διαμόρφωση της Ιστορίας των ανθρώπων.

Γνωρίζουμε πως στις προ-πλεονάσματος κοινωνίες η παρουσία του αρχηγού και του μάγου  είναι χρηστική και η θέση τους μέσα στην κοινότητα, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και η φυσική παρουσία τους, επισφαλής. Η απόδοση αυτής της θέσης δε, δεν συνοδεύεται από την αναγνώριση στο πρόσωπο που την κατέχει κάποιας ανωτερότητας απέναντι στα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας. Αντίθετα, υποδηλώνει την υποχρέωση όσων την αναλαμβάνουν να παραδίδουν τις φυσικές και υπερφυσικές ικανότητές τους στην υπηρεσία την κοινότητας, μέσα στην οποία ωστόσο, όλοι εξακολουθούν να παραμένουν ισότιμοι προσφέροντας το κατά δύναμη.

Από την άλλη, ο μεγάλος κύκλος που ξεκίνησε με την αρπαγή του πλεονάσματος και αργότερα με την ολοκληρωτική υποταγή ανθρώπων από ανθρώπους δημιούργησε κατά καιρούς συνθήκες ακραίων ανισοτήτων και αποστέρησε από δισεκατομμύρια ανθρώπους την ακεραιότητα που προσδίδουμε εξ ορισμού στην έννοια Άνθρωπος. Φανέρωσε σε κάποιες στιγμές ακόμα και την πιθανότητα η ανθρωπότητα να εξελιχθεί σε δύο διαφορετικά είδη ανθρώπων εξαρτώμενων μεταξύ τους με την σχέση κυρίαρχων και υποταγμένων.

Η ανθρωπότητα μέσα από την πορεία χιλιάδων χρόνων και διαθέτοντας πλέον τρομακτικά εργαλεία ολοκληρωτικής επιβολής μπορεί να διαμορφώσει έναν κόσμο που οι περισσότεροι θα κατονομάζαμε ως απόλυτα απάνθρωπο. Οι περισσότεροι, εκτός από τον Καταστροφικό Άνθρωπο, ο οποίος βλέποντας τις επιπτώσεις της δύναμής του στους αδύναμους ικανοποιείται και προσπαθεί να αυξάνει όλο και περισσότερο τόσο την δύναμή του όσο και τις επιπτώσεις της.

Όσοι πιστεύουν στις νομοτέλειες θα ήταν καλό να εγκαταλείψουν τα αισιόδοξα σενάρια που οδηγούν αναπόφευκτα υποτίθεται τον κόσμο προς το καλύτερο και να διακρίνουν ότι οι νομοτέλειες, δηλαδή η προσμονή των όποιων υποτιθέμενων αναγκαίων εξελίξεων, μπορούν να αποδειχτούν απρόβλεπτες όσο και οι ανάγκες που τις καθοδηγούν επιφέροντας τελικά ζοφερές συνέπειες στις ζωές των ανθρώπων και στις κοινωνίες, ποδοπατώντας κάθε καλοσυνάτη ελπίδα.

Η καλοσυνάτη ελπίδα μπορεί να επιβεβαιωθεί μόνο ως επιλογή των ανθρώπων, ως προϊόν του στοχασμού και των ενεργειών των ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν σε καμμιά νομοτέλεια να επιβληθεί καθορίζοντας το μέλλον τους. Καμμία καλοσυνάτη ελπίδα δεν έχει ελπίδα να επιβεβαιωθεί εάν δεν υπάρξουν άνθρωποι που θα την ανάγουν σε χειροπιαστό στόχο αλλά και, πιο πολύ, σε καθημερινό τρόπο.

Η επιδίωξη επιβεβαίωσης της καλοσυνάτης ελπίδας είναι το πρόταγμα της προοδευτικότητας. Αυτή δε η καλοσυνάτη ελπίδα και πρόταγμα της προοδευτικότητας, όπως αντηχεί από τα βάθη των αιώνων, είναι μία: ένας ειρηνικός κόσμος στον οποίο οι άνθρωποι θα ζούνε με αξιοπρέπεια.